Gwiazdki Michelin

Dziś chciałabym wrócić do początków niesamowitej historii, która stoi za marką słynnych na cały świat czerwonych przewodników Michelin.

Temat gwiazdek przez nie przyznawanych odbił się głośnym echem w polskiej prasie w marcu 2013 r. za sprawą przyznania jednej gwiazdki pierwszej polskiej restauracji – Atelier Amaro prowadzonej przez Wojciecha Modesta Amaro, który już dobrych kilka lat temu głośno mówił, że chciałby zdobyć to wyróżnienie jako pierwszy w Polsce (w dniu 6 marca 2017 r. słynny czerwony przewodnik po raz czwarty podtrzymał gwiazdkę dla Atelier Amaro i po raz drugi dla restauracji Senses). Wówczas szefował restauracji Amber Room, która dzięki niemu, a także Janowi Wejchertowi otworzyła się na świat (zaczęła przyjmować gości niebędących wyłącznie członkami Klubu Polskiej Rady Biznesu, co było warunkiem złożenia wizyty przez inspektora).

Ale po kolei. Zacznijmy od historii marki, którą na pierwszym roku studiów mogłam wyrecytować w środku nocy za sprawą mojego nauczyciela angielskiego, który wymógł na nas, byśmy kilkustronicowe opowiadanie z naszej książki znali na pamięć, łącznie z datami 😉

Czerwony przewodnik Źródło: http://cdn.cstatic.net/images/gridfs/5141cb78f92ea14a3904ff63/main-cities-michelin-guide-2013.jpg

Przewodnik Michelin rozpoczął swoją karierę w 1900, wówczas mała czerwona książeczka była rozdawana bezpłatnie kierowcom we Francji. Miała to być kopalnią praktycznych informacji dla kierowców, gdzie dokonać naprawy, gdzie i za ile zatankować paliwo, gdzie znaleźć nocleg i wyżywienie etc.

Pierwsza edycja objęła tylko Francję, ale szybko stało się jasne, że będą powstawały kolejne krajowe wydania. W 1920 r. postanowiono usunąć z przewodnika reklamy i polecać restauracje. To już wymagało utworzenia zespołu inspektorów, którzy mieli sprawdzać anonimowo wybrane miejsca. Przewodnik został wprowadzony do sprzedaży i kosztował siedem franków.

Bracia Michelin Źródło: http://heritage.michelin.co.uk/p1931.htm

W roku 1933. André Michelin wraz ze swoim bratem Edouard’em wprowadzili system gwiazdek Michelin. Z początku oceniane są tylko restauracje francuskie (poza paryskimi), dopiero potem przyjdzie czas na resztę świata. Poprzez to wyróżnienie Bracia chcą podkreślać wyjątkową jakość i obsługę. I tak:

• jedna gwiazdka oznacza „bardzo dobra kuchnia w swojej kategorii”
• dwie gwiazdki oznaczają „świetne jedzenie, warte odwiedzenia”
• trzy gwiazdki są rzadkością i są przyznawane restauracjom oferującym „wyjątkowe dania warte specjalnej podróży.”

W 1955 roku dodano nowe oznaczenie „Bib Gourmand” (Bib to skrót od „Bibendum”, czyli Michelin Man, który jest symbolem marki) wskazujące na „dobre jedzenie w przystępnych cenach”.

Bibendum – maskotka i „twarz” marki Michelin Źródło: http://www.le-vestiaire.net/wp-content/uploads/back/bibendum.jpg

Restauracje opisane w przewodniku mogą otrzymać także symbol łyżki i widelca – jest to ocena jakości i komfortu restauracji. Jeden symbol widelca i łyżki reprezentuje „komfortową restaurację”, a maksymalna liczba pięciu oznacza „restaurację luksusową”.

W przewodniku na 2013 rok znalazły się jedynie 104 restauracje, które mogą poszczycić się mianem „trzygwiazdkowych”.

Podobno dla przewodnika pracuje około 90 inspektorów na całym świecie. Są szkoleni przez 2 lata, po czym odwiedzają restauracje w określonym kraju lub regionie. Spotykają się na konferencjach podczas których debatują nad tym, jaką ostatecznie wystawić ocenę konkretnej restauracji. Przewodnik zakłada, że każde z ocenionych miejsc będzie ponownie odwiedzane co najmniej raz na 18 miesięcy.

Inspektorzy pozostają zawsze anonimowi, często nawet nie ujawniają jaką pracę wykonują swoim najbliższym! Nie mogą udzielać wywiadów prasie. Mają pozostać niezauważalnymi klientami, dlatego często nawet nie robią najdrobniejszych notatek podczas posiłku, by nie zwracać na siebie uwagi. Dopiero w domu odtwarzają wszystko z pamięci i sporządzają skrupulatny raport. Dodać należy, że po to, by nic nie rozpraszało ich uwagi i by mogli skupić się na jedzeniu w większości przypadków konsumują w pojedynkę.

Inspektor musi pozostać niezauważony… Źródło: https://www.scmp.com/sites/default/files/2012/12/05/cartoon.9.jpg

Duży skandal wywołała książka „L’Inspecteur se Met à Table” (w wolnym tłumaczeniu „Inspektor siada do stołu” lub idiomatycznie: „Inspektor wyjawia tajemnicę”) wydana w 2004 roku we Francji przez ex-inspektora Pascal’a Rémy, który opisał ze szczegółami swoją wieloletnią pracę dla przewodnika jako samotną i źle opłacaną. Wyjawił również, że z roku na rok wartość merytoryczna przewodnika spada, bo po prostu inspektorów jest zdecydowanie za mało, by mogli odwiedzić każde z ponad 4000 opisywanych w przewodnikach miejsc przynajmniej raz na 18 miesięcy…

Juto zapraszam Was na wpis, w którym opiszę swoją wizytę w jednej z gwiazdkowych restauracji w Brukseli.
Na zachętę napiszę tylko tyle, że w Belgii jest więcej gwiazdkowych restauracji niż we Francji, która przecież słynie z niesamowitej kuchni … przynajmniej wówczas gdy weźmiemy pod uwagę ich liczbę przypadającą na 1 mieszkańca w danym kraju.

Myślę, że ten wpis o restauracji Kamo w Brukseli Was zaskoczy. Przeczytajcie też moją relację z dwu gwiazdkowe restauracji Il Gallo d’Oro na Maderze.

Miłego dnia!
E.