MG Eat

Muszę Wam się do czegoś przyznać. We wtorek miałam fatalny dzień przez … jedzenie! Dawno się to nie zdarzyło. Oczywiście nie gotowałam sama w domu, a jadłam na mieście.
Otóż, z braku czasu pomiędzy pracą, a warsztatami fotografii, na które zaprosił mnie kolega (jeszcze raz wielkie dzięki, Maciek!!!), byłam na tyle głodna i miałam tak mało czasu, że poszłam do MG Eat (ul. Królewska 2, Warszawa) przy Krakowskim Przedmieściu.
Tak, wiem z pewnością zaraz odezwą się głosy, że przecież mogłam iść na smaczną (i tańszą!) kanapkę do Braci Gessler, ale bywam tam na tyle często, że zapragnęłam odmiany.
W dodatku wybór lokali spod szyldu „szybki” i „raczej niedrogi” (o ile to możliwe w okolicach Hotelu Bristol) jest raczej niewielki.

Dotychczas w MG Eat byłam tylko raz, na Chmielnej, i to w dodatku na lodach (nie mogę powiedzieć, były lekkie i całkiem niezłe, a porcja duża). Jakieś doświadczenia z tym miejscem zatem miałam i nie należały do najgorszych, dlatego postanowiłam dać temu miejscu (choć w innej lokalizacji) drugą szansę.

Obsługa od wejścia przywitała mnie uśmiechem i pytaniem co zamawiam. Po chwili namysłu i szybkim przejrzeniu menu wzięłam zestaw: średnia zupa i pół kanapki za 14,90.

Do wyboru były 4 zupy: pomidorowa, tajska, ogórkowa i żurek. Wybrałam ten ostatni, bo jakoś najbardziej miałam na niego ochotę i wydawał się najmniej ryzykowny (nie mogę jeść też czosnku, dlatego pomidorową, jak i tajską robię bez niego).

Do tego dobrałam kanapkę „Pikanteria” z kurczakiem smażonym na ostro, mozarellą, sałatą, pomidorem, cebulą i sosem 1000 wysp.

Jako, że nie jadam także świeżej cebuli (jestem na nią także uczulona), poprosiłam by kanapka jej nie zawierała. Nie zgadniecie: oczywiście, dostałam „kanapkę pełnowartościową”, czyli z cebulą. Ale jako, że była miniaturowej wielkości, to ją sama z łatwością zidentyfikowałam i wyjęłam 🙂

Pikanteria (a właściwie 1/2 kanapki) była smaczna, ale wcale nie ostra, a wręcz łagodna. Poza tym starczyła na 4 małe kęsy. Była niewiele większa od łyżki do zupy!

Za to jakież było moje zdziwienie: porcja zupy była z kolei bardzo duża, ale zawartość talerza, czy może raczej miski, przyprawiła mnie o ból brzucha zaraz po wyjściu z tegoż bistro. Do tego zupa była kompletnie rzadka, były w niej 2 małe kawałki kiełbasy i to wszystko.

Żur był, według mnie, zrobiony na kostce rosołowej i zawierał potworną ilość glutaminianu sodu. Wystarczyło, że zjadłam jej 1/3, a poczułam się strasznie! Nie wiem co by było gdybym dokończyła porcję… Z początku myślałam, że to po prostu taki „nietypowy” zakwas. Do takiego myślenia przekonywał mnie też mój burczący brzuch.
Opamiętanie przyszło szybko.
Reperkusje także.

Zupę jadłam o 18 we wtorek, a do środowego południa czułam się po niej fatalnie. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak mi było źle po jakimkolwiek jedzeniu.

Zdecydowanie się tego nie spodziewałam po lokalu sygnowanym nazwiskiem słynnej restauratorki.
Mam wrażenie, że w Polsce przymyka się oko na tak fatalne kucharzenie we wcale nietanim wydaniu. Nie wiem czemu ludzie o tym głośno nie mówią, może poza kilkunastoma negatywnymi komentarzami na portalu Gastronauci.

Nie rozumiem także podejścia stacji telewizyjnej, która sprzedaje ludziom tanią papkę w programie rozrywkowym. Rewolucje to po takim jedzeniu są gwarantowane, tyle że żołądkowe!

Przez to, że się bardzo kiepsko czułam nie dotrwałam do końca warsztatów o fotografowaniu żywności,  czym ogromnie ubolewam. Pół nocy nie spałam, bo tak bardzo bolał mnie brzuch.

Odpowiedź na pytanie postawione w temacie posta chyba wydaje się oczywista.
Poszłam do MG Eat po raz drugi i ostatni.
Nigdy więcej!

P.S. Wybaczcie marną jakość zdjęć – to tylko aparat w telefonie 😉