Orlando di Castello

Ogromną przyjemność sprawia mi odwiedzanie nowych lokali i restauracji, a także wracanie do tych, które lubię. W ubiegłym tygodniu będąc w Wiedniu wraz z Monsieur odwiedziliśmy „Orlando di Castello” – miejsce przy uroczym placu Freyung. Przybytek usytuowany jest zaledwie niecałe 100 metrów od słynnej Central Café i w dodatku mieści się w tym samym budynku, tuż obok pasażu Ferstel! I co ciekawe, Orlando należy do syna znanego wiedeńskiego restauratora…który z kolei jest właścicielem Central Café. Wszystkie kawiarniano-restauracyjne w tej okolicy pozostają więc w jednym ręku 😉

Budynek przy pasażu Ferstel i placu Freyung i główne wejście do Orlando di Castello

Sądzę, że wielu podobnych miejsc się nie znajdzie w Wiedniu. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że wnętrze „Orlando” można pokochać lub znienawidzić. Jest bardzo wyraziste i konkretne, coś jak „Pędzący Królik” w Warszawie. To lokal z charakterem i osobowością. Bardzo takie lubię!

Widać tu dbałość o detale i szczegóły. Przykładowo wieszaki na okrycia ukryte są pod ceramicznymi talerzykami…

Wnętrze autorstwa wiedeńskiego architekta Denisa Kosutica to połączenie kilku stylów – to nieco ekscentryczna mieszanka Laury Ashley ze ścianami (nad barem) wyściełanymi nowoczesnymi lustrami oraz miękkimi, opływowymi poduchami w „Lounge Room’ie” (którego fragment widać po prawej stronie na poniższym zdjęciu). Lokal jest zdominowany przez biel – mój ulubiony kolor, który przełamany jest czerwienią, zielenią i szarościami.

Dla restauracji specjalnie zaprojektowano symbol kolorowego kwiatka (tulipana?). Ten motyw jest wodoczny na tapecie, kloszach, menu, na stołach, szybach, serwetkach … Identyfikacja wizualna restauracji stoi niemal na tak wysokim poziomie jak w restauracji „Cervo” w Zermatt.

Zabawne są też tu zaokrąglone pikowane, skórzane, krzesła na złotych nóżkach – niby zimne, ale jednak tak uroczo wpasowują się w klimat tego niezwykłego miejsca i dają zarazem poczucie komfortu podczas siedzenia.

To duża przyjemność móc tu być, a jeszcze większa móc popijać najlepsze latte (4,1 Eur), jakie kiedykolwiek miałam okazję pić w Wiedniu (no, może poza tym, które robiłam w domu J. 🙂 ).

Po wzięciu menu do rąk okazuje się, że od poniedziałku do piątku serwują tu lunch menu po 8,50 i 9,50 Eur składającego się z zupy i drugiego dania (warto w tym miejscu napisać, że do każdego posiłku dostaje się tu wiedeńskim zwyczajem bezpłatną szklankę wody).

Cena jest niezwykle wręcz atrakcyjna jak na tę część miasta nie zastanawiamy się więc długo tym bardziej, że wokół nas wszczycy z zadowoleniem przeżuwają dania w zestawie. Oboje wybraliśmy menu rybne (za 9,50 Eur), gdyż to tańsze miało na drugie danie sałatkę, a mieliśmy ochotę na coś bardziej treściwego.

Zupa-krem z fasoli okazała się przepyszna – papryka okazał się być znakomitym dodatkiem do jednak nieco płaskiej w smaku fasoli. I mimo, że do roślin strączkowych mam pewne zastzeżenia, to zupę z tychże zjadłam z ogromnym niekłamaną przyjemnością.

Na drugie była sola z mizerią ze słodkiej śmietany i sałatka z roszponki – można by powiedzieć, że było to niemal klasyczne polskie drugie danie, które okazało się być również bardzo smakowite. Porcje są spore, więc zestawem bez problemu można się najeść.

Na deser postanowiliśmy zamówić spacjalność zakładu, czy „Black Beauty” (4,90 Eur). I to był strzał w 10!

To małe ciastko zrobione z musu czekoladowego, który spoczywa na chrupkim spodzie (4,90 Eur). Z dwóch stron przyczepione są do niego płatki białej czekolady, a wierzch wieńczą dwie czekoladowe kule wypełnione płynnym karmelem. Boskość nad boskościami! Dawno, oj dawno, nie jadłam tak doskonałego deseru. I mówię to ja – osoba, która może spokojnie żyć bez czekolady!

Miłośnicy innych wypieków też będą tu mieli używanie – drugim hitem, który wymyślił tutejszy cukiernik, Francuz z pochodzenia, jest tarta cytrynowa (na poniższym zdjęciu po lewej).

Inne słodkości aż prosiły się, by je zjeść, niestety po dość konkretnym obiedzie nasze moce przerobowe były ograniczone i ze smutkiem popatrzyliśmy tylko w stronę lady chłodniczej.

Pomyśleć, że takie frykasy będą musiały czekać na nasz kolejny przyjazd do Wiednia 🙂

Orlando di Castello – dla kogo?

Dla każdego! I na spotkanie biznesowe i na elegancką kolację (wieczorem lokal przechodzi małą metamorfozę i zamienia się w lokal z wyższej półki raz elegancki drink bar), jak i na randkę, a nawet spacer z psem (czworonogi są tu mile widziane, jak chyba we wszystkich wiedeńskich lokalach).

Orlando di Castello – podsumowanie:

Jeśli miałabym wybrać i polecić Wam jedno miejsce w Wiedniu na deser bez wahania powiedziałabym: „idźcie do Orlando na kawę i Black Beauty!” To jedno z tych miejsc, które trzeba w Wiedniu odwiedzić: kawa + ciasto to „must eat”. Bez dwóch zdań!

Czytałam, że podobno mają tu też świetne śniadania. Już sobie wyobrażam siebie na wiosnę siedzącą w pierwszych promieniach słońca na placu Freyung i popijająca tę niesamowitą kawę i zajadająca jedno z najlepszych ciastek, jakiego życie pozwoliło mi spróbować…

…a teraz pójdźcie szybciutko do kuchni po filiżankę kawy, zamknijcie oczy i wyobraźcie sobie, że jesteście w Wiedniu i siedzicie na tych pięknych fotelach 😉
I koniecznie zapamiętajcie adres: „Orlando di Castello”, Freyung 1.

Miłego dnia!
E.