Restauracja Carska – Białowieża Towarowa

Białowieska kolej funkcjonowała przez blisko 100 lat. Przed II wojną światową w Białowieży było jedenaście rozjazdów. Na jednym z torów stało zawsze wiele salonek z turystami. Na wczasy przyjeżdżali tutaj kolejarze, wojskowi, ludzie z pierwszych stron gazet, bywał nawet Prezydent RP Ignacy Mościcki.

Po wojnie pociągi z Białowieży Towarowej przewoziły uczniów i mieszkańców okolicznych wsi. W 1986 r. budynek dworca kolejowego Białowieża Towarowa wpisany został do rejestru zabytków, a dwa lata później do rejestru wpisano także stojącą obok wieżę ciśnień.

W latach 90. XX w. z powodu nierentowności przewozów ruch na linii kolejowej zawieszono. Od tej pory opuszczony i zaniedbany przez lata budynek należący do PKP ulegał postępującemu zniszczeniu.

Od 1997 r. podejmowano kilka prób aktywiacji tego miesca, ale ostatecznie udało się przekazać budynki nowym właścicielom dopiero pod koniec 2003 r. Zadeklarowali oni przystąpienie do renowacji tego miejsca.

Restauracja Carska i okolice

Właściciele postanowili w budynku dworca otworzyć elegancką restaurację. Przystępując do odniawiania zadbali o każdy szczegół zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz budynku.

Otoczenie restauracji jest wręcz iddylliczne. Dokoła śpiewają ptaki i szumi las. Po prostu jak w bajce.

Podczas remontu zachowano wiele starych elementów. Widać, że nic nie zmieniano na siłę.

Uroku temu miejscu dodają stare lokomotywy i inne śmieszne szynowe pojazdy poustawiane na bocznicach (patrz wpis: „Białowieża” – tam jest więcej zdjęć).

Szczerze powiedziawszy można się tu czuć jak w muzeum kolejnictwa połączonym z parkiem rozrywki dla młodzieży, jak i dorosłych. Widać tu i czuć kawał historii. To jedno z „prawdziwych miejsc”, o których już nie raz pisałam na łamach bloga.

W zabytkowej wieży ciśnień powstały „Apartamenty Carskie”, które to można wynająć na nocleg. Urządzono je oczywiście w klimacie z okresu Cara Mikołaja, a inwestycję wsparły programy Unijne. Niezwykle miło przebywać w miejscu, które do niedawna było zaniedbane, a teraz odzyskało drugie życie. I do tego jakże wspaniałe życie!

Ale wróćmy do samej restauracji i jej wspaniałych wnętrz.

Znajduje się tu kilka pomieszczeń – jedno główne i 3 saloniki.

Jest stary piec kaflowy, kryształowy żyrandol, pianino, zegar wybijający godzinę, czy patefon. Wszystkie elementy są w idealnym stanie, ale nie są to współczesne wynalazki, a przedmioty z epoki. Nie mam pojęcia jak właścicielom udało się je zgromadzić w takiej liczbie i tak doskonale zachowane.

Na stołach królują ręcznie robione na szydełku obrusy. Do wnętrza wpada dużo słońca przez okna wychodzące na peron.

Pozwolono mi zajrzeć do saloników, które można wynająć na bardziej kameralne spotkania. Pierwszy to jasna sala „Carska”.

Kolejny jest utrzymany w zupełnie innym charakterze odwołującym się do zwierzyny żyjącej w okolicznych lasach. Nie dziwne, że nosi miano „Sali Myśliwskiej”.

W restauracji spędziliśmy dwa popołudnia. Pierwszego dnia gotowaliśmy (o tym napiszę, jak obiecałam wcześniej, za kilka dni), a drugiego przyjechaliśmy na obiad. Cały wyjazd zorganizowany był przez markę „Żubrówka”, więc miejsce idealnie wpisało się w historię wódki z trawą żubrową, która właśnie z tych okolic się wywodzi.

Zaserwowano nam bardzo wystawny i przepyszny obiad.

Na pierwszy głód dostaliśmy sałatkę z jarmużu, sera Korycińskiego i porzeczek (jak sprawdziłam spoza stałej karty). Była świetnym wprowadzeniem do tutejszej kuchni bazującej na sezonowych i lokalnych produktach.

Zupa nie mogła być inna. Podano klasyczną soliankę (18 zł), jaką na Podlasiu jadłam już w lutym. To wspaniała propozycja wywodząca się z kuchni rosyjskiej – zawiera mięso, warzywa, wodę z kiszenia ogórków, oliwki, kapary, a także cytrynę. Serwuje się ją z kleksem kwaśnej śmietany. Była wyśmienita i zdecydowanie zaostrzyła apetyt.

Hitem restauracji jest podobno polędwica z dzika zawinięta w boczku z sosem z leśnych ziół (65 zł) i właśnie ją podano nam na drugie danie. Chyba nigdy jeszcze nie jadłam tak dobrze przyrządzonej dziczyzny. Po prostu rewelacja!