Restauracja Rozmaryn

Lubię odwiedzać nowe miejsca, ale z każdą wizytą, czy to wyjazdem w nieznane, wiąże się ryzyko. Ryzyko, że lokal, miejscowość, czy okolica do której się udaliśmy nie spełni naszych oczekiwań. Już nie jeden raz przekonywałam się, że najlepiej podczas zapoznawania się z nową restauracją trzymać emocje na wodzy i  liczyć po prostu, że będzie „ok”, bo inaczej można się bardzo przeliczyć.
Jakże miłe zaskoczenie nas czeka kiedy okaże się, że nowoodwiedzany lokal jest jednak nie tylko dobry, a nawet bardzo dobry. Wtedy momentalnie humor się poprawia i nie żal tak bardzo kwoty, na którą opiewał rachunek 🙂

I tak też w ostatnią sobotę miałam okazję spędzić trochę czasu w Radomiu podczas Festiwalu filmowego „Kameralne Lato”. Jako, że trzeba się było posilić udaliśmy się wraz z Monsieur do poleconej nam restauracji „Rozmaryn” przy Żeromskiego 63, która działa w mieście od listopada 2012 r.

Lokal zajmuje aż trzy kondygnacje odremontowanej kamienicy. Przed wejściem usytuowano kilka stolików, ale prawdziwy ogódek kryje się dopiero dalej – z tyłu budynku na patio.

Wnętrze „Rozmarynu” urządzono ze smakiem w dość popularnym ostatnio stylu angielskim, jednak co ważne zadbano przy tym, by nie przesadzić z detalami i nie zagracić przestrzeni.

Przy wejściu usytuowano dwie toaletki na których stoją domowe bibeloty. Na pierwszej z nich stare zdjęcia…

…czy wiklinowy koszyk z wizytówkami.

Na drugiej zaś możemy podziwiać specjalność restauracji – tort bezowy oraz ręcznie robione florentynki.

Muszę przyznać, że jako ogromna fanka tortów bezowych od przekroczenia progu i rzuceniu oka na to cudo wiedziałam już, co zamówię na deser 😉

Jako, że wolnych miejsc było sporo, mieliśmy mały problem na które się zdecydować. W każdej częsti sali było naprawdę bardzo ładnie.

Szczególnie do gustu przypadł mi dobór kolorów: bieli, kremu i beżu oraz kilku odcieni pomarańczu i czerwieni.

Wnętrze „Rozmarynu” rozweselają ryciny, które wyglądają jakby były żywcem wyjęte ze starej książki do botaniki.

Podobały mi się też małe bukiety sezonowych kwiatów poustawiane na stołach, zarówno na zewnątrz…

…jak i wewnątrz.

Po zaspokojeniu potrzeb estatycznych przeszliśmy do „clue” naszej wizyty, czyli zaspokojenia głodu. Sięgnęliśmy więc po menu, które jest całkiem krótkie, bo zawiera po 3-5 pozycji w każdej kategorii dań.

Jako, że na dworze panował niesamowity upał (w środku na szczeście działała klimatyzacja) od razu po wejściu zamówiliśmy butelkę wody mineralnej (10 zł za 0,75 l).

Na pierwszy ogień z karty poszły zupy: rosół (11 zł) i zupa rakowa (21 zł). Rosół był smaczny, zupełnie jak domowy. Niczego nie można się było w nim przyczepić, bo nawet kluski, na moje oko, były ręcznie robione.

Zupa rakowa była świetna – lekko pikantna, z pięcioma małymi pierożkami faszerowanymi rakowym mięsem (raki sprowadzane są z Mazur). To prawdopodobnie hit tej restauracji i coś, czego bezwzględnie warto spróbować pomimo wysokiej, jak na zupę, ceny.

Na drugie danie zamówiliśmy sałatę z wątróbkami w sosie malinowym (21 zł), która okazała się doskonała. Sałata wysokiej jakości, a wątróbki (robione jak podejrzewam na grillu) takie jak trzeba – chrupkie z zewnątrz, ale bardzo delikatne w środku. Mistrzowskie! Podejrzewałam, że to danie wysokiego ryzyka i że kucharz na nim polegnie, ale nic takiego na szczęście nie miało miejsca. Co więcej, jako osoba, która nie przepada za podrobami, z chęcią zjadłam jedną z wątróbek Monsieur, a to już o czymś świadczy 🙂

Makaron z polędwicą wołową, z dodatkiem rukoli i suszonych pomidorów (27 zł) był także smaczny. Zrobiony lekko na ostro, ze smakiem, choć brakowało mi nieco jakiegoś sosu, który dodałby charakteru potrawie. Musiałam dodać nieco więcej oliwy, by całość nie była zbyt sucha, ale to drobnostka, bo i tak mi bardzo smakował.

Kiedy przyszła pora na deser oboje z Monsieur zgodnie stwierdziliśmy, że zamówimy jedną porcję tortu bezowego (18 zł) i dwie kawy na zimno (9 zł).

Tort z kremem pomarańczowym był podany w towrzystwie kawałków truskawek oraz gęstego sosu truskawkowego. Te dodatki sprawiły, że smak pomarańczy się lekko zagubił i nie był zbyt wraźnie wyczuwalny. Nie zmienia to faktu, że tort i tak był pyszny. Śmiem twierdzić, że był nawet jednym z lepszych tortów bezowych, jakie ostatnio jadłam.

Dla kogo?

Restauracja „Rozmaryn” jest dosyć uniwersalna. Nadaje się na spotkania biznesowe, na randki, jak i na niezobowiązujące lunche. Myślę, że każdy może znaleźć tu miejsce dla siebie, bo przestrzeni jest dużo i w zależności od potrzeb można zająć stosowny do okazji stolik.

Ocena ogólna