Żelazowa Wola

Żelazowa Wola – to tu, w małym dworku (prawdopodobnie) 1-go marca 1810 r, urodził się Fryderyk Chopin. Muzeum i park poświęcony jego pamięci przywitał nas bujną roślinnością i zaskakującym wyglądem. Miejsce zupełnie nie przypomina tego, które pamiętałam z dzieciństwa. W ciągu kilku ostatnich lat zmieniło się tu bardzo dużo. Oczywiście na lepsze.

Przede wszystkim do parku wchodzi się przez nowoczesny budynek, w którym ukryte są kasy, przestronny hall, sale konferencyjne oraz sklepik z pamiątkami.

Plan parku

Budynek ochrony przy wejściu do parku

Tak jak wspomniałam park tonie w zieleni. Jednak nie jest to zieleń byle jaka. Jest mnóstwo kwitnących kwiatów, ciekawe krzewy i rozmaite drzewa. Jak można przeczytać na tablicy przy wejściu: „w rocznicę 200-lecia urodzin Fryderyka Chopina, w kwietniu 2010 r., Narodowy Instytut Fryderyka Chopina zakończył pracę przy rewaloryzacji parku w Żelazowej Woli wraz z budową obiektów obsługi turystów i zaplecza gospodarczo-administracyjnego i przekazał go do użytkowania publiczności”. Przez kilka lat rośliny z pewnością się bardzo rozrosły i w niektórych miejscach przypominają tajemniczy, nieco dziki ogród.

Nowożeńcy – spotkaliśmy aż trzy pary, które w tym samym czasie robiły sobie zdjęcia w różnych częściach parku

Przechadzając się parkiem w wielu miejscach słychać muzykę. Dochodzi z poukrywanych w zieleni głośników. Sprawia to fantastyczne wrażenie!

Głośnik ukryty między roślinami

Sam dom Chopinów wygląda jakby dopiero przed chwilą skończył się w nim remont. Jest idealnie biały, a dookoła rosną rozmaite kwitnące rośliny.

Zwiedzanie w środku zajmuje do 30 minut. Jest tu 5 sal, w których poustawiane są meble z epoki oraz te bardziej współczesne. W pokoju, w którym według przekazów, urodził się Fryderyk, stoją kwiaty i jego popiersie, a na drugim końcu fortepian przykryty pokrowcem. To właśnie na tym instrumencie, o 12:00 oraz 15:00 w weekendy, grane są ok. półgodzinne koncerty. Aktualnie często można spotkać Polaków, którzy dostali się do Finału Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Podczas naszej wizyty koncert grał Rafał Błaszczyk z Akademii Muzycznej w Bydgoszczy.

Drugi fortepian

Najpiękniej jest jednak na zewnątrz, w ogrodzie. Przyznam, że to jeden z najbardziej urokliwych jaki widziałam ostatnimi latami. Robi ogromne wrażenie i nie chce się z niego wychodzić.

W oczekiwaniu na koncert

Drzwi i okna dworku są otwierane tylko przed koncertami.

Pomnik Chopina znajduje się kilkadziesiąt metrów od domu

Przez park przepływa rzeka Utrata. Przypomina odrobinę Szumy, które pokazywałam Wam we wpisie „Zamość i Roztocze„.

Pierwszy pomnik Chopina wyglądał jak nagrobek, gdyż władze carskie nie zgadzały się na inny

Kiedy pospacerujemy po ogrodzie, wysłuchamy koncertu i zwiedzimy wnętrze domu możemy jeszcze skorzystać i zajść do kina. Nowoczesne budynki ustawione wzdłuż ulicy skrywają właśnie m.in. dużą, nowoczesną salę kinową, w której można obejrzeć (w cenie biletu do parku) film opowiadający o całym życiu Chopina. Tutaj też znajduje się restauracja.

W sezonie letnim można usiąść zarówno na zewnątrz, jak i w środku. Karta nie jest przesadnie długa i znajdziemy tu głównie klasyki kuchni polskiej: rosół, gołąbki czy pierogi.

Jako, że po spacerze nieco zgłodnieliśmy, skusiliśmy się na małe co nieco. Monsieur zaczął od rosołu podanego w filiżance (8 zł). Zanim wróciłam z toalety na dnie filiżanki została tylko kropelka. Można się zatem domyślać, że zupa była dobra.

Na danie główne wybraliśmy pierogi. M. zamówił te z mięsem, a ja wybrałam ruskie (po 15 zł za porcję 5 solidnych sztuk). Pierogi były świeże i smaczne. Trzeba było na nie trochę poczekać, co tylko dobrze świadczy o restauracji.

Zachęceni pierogami skusiliśmy się także na desery. Wybrałam bezę kawową (13 zł), a M. skusił się na domową szarlotkę (12 zł). Oba smakowały jak domowe. Beza była sucha, tak jak lubię, a w środku miała pyszny, delikatnie kawowy krem. Rozbawiły mnie draże mleczne rozrzucone na talerzyku posmarowanym sosem czekoladowym.
A szarlotka to już klasyka nad klasykami – podana na ciepło z lodami waniliowymi. Można by powiedzieć, że temat stary jak świat, ale od czasu do czasu chętnie się do niego wraca. Zwłaszcza jeśli jest tak bogata w nadzienie i szczodrze posypana chrupiącą kruszonką.

Do ciasta zamówiłam „kawę Chopin” (12 zł), czyli latte macchiato z dodatkiem likieru Bailey’s – jestem ciekawa czy posmakowałaby Fryderykowi tak jak mi…? M. wybrał zaś herbatę podawaną w dzbanku (8 zł).

Powiem Wam zupełnie szczerze, że jedzenie może nie było najwyższych lotów, wyszukane i podane w fantazyjny sposób, ale było po prostu smaczne i świeże. Jak w domu. Tego oczekiwałabym po restauracji mieszczącej się kilkadziesiąt metrów od miejsca narodzin Chopina.

Naprawdę z chęcią przyprowadziłabym tu obcokrajowców, by spróbowali polskiej kuchni w takim wydaniu. Do tego ceny bardzo przystępne, niewiele wyższe niż w stołecznych barach mlecznych.

Siedzący niedaleko Japończycy, którzy dość licznie tego dnia zjechali do Żelazowej Woli, także zajadali się polską kuchnią i widać było, że im smakuje.

Ogromnie polecam Wam wycieczkę do Żelazowej Woli. Latem to wprost wymarzone miejsce na spacer. Dojazd z Warszawy jest bardzo prosty i nawet z najdalej położnych dzielnic nie powinien zająć więcej niż godzinę. A jeśli mieszkacie dalej, wówczas odwiedźcie Dom Chopina przy okazji, przejeżdżając w okolicach Sochaczewa. Jestem przekonana, że nie będziecie żałować. Byłam zaskoczona jak wiele dobrego się tu zadziało.
Dla osób, które nie były tu naście lat miejsce jest nie do poznania i zaskakuje na każdym kroku!

Do kolejnego przeczytania,
E.