Lipowy Gościniec

W miarę regularnie z Monsieur odwiedzamy warszawskie restauracje. Zwykle są to miejsca współczesne z dość wymyślnymi daniami. Bywają modne, nierzadko awangardowe, jedzenie jest w nich nowoczesne i przeważnie z polską kuchnią nie ma zbyt wiele wspólnego. Takich lokali jest na pęczki i często nie różnią się zbytnio od siebie. Okazuje się jednak, że 30 km od centrum Warszawy można doświadczyć zupełnie odmiennego, autentycznie sielankowego klimatu sprzed ponad 100 lat.

O Lipowym Gościńcu dowiedziałam się dzięki zaproszeniu, które niedawno otrzymałam. W ostatni weekend, korzystając z pięknej pogody, postanowiliśmy odwiedzić to miejsce i udać się wprost na łono natury.

Restauracja wraz z pokojami gościnnymi zlokalizowana jest na dużym, bardzo malowniczym terenie zaledwie 2 km od Wisły. Ośrodek zwraca uwagę już z drogi, przy której rosną leciwe i rozłożyste lipy.

Mimo, że przyjechaliśmy tu w niedzielę na moment przed porą obiadową parking zastawiony był już w połowie, co oznaczało, że lokal cieszy się wzięciem.

W oczy rzuciła się także kolorowa altana ze stanowiskiem do grilla usytuowana tuż obok głównych zabudowań.

W środku przywitał nas przyjemny chłód.
Od wejścia zauważyliśmy prawdziwe zatrzęsienie starych mebli, a także bibelotów i innych drobiazgów, które zdobią każdą izbę.

Na drzwiach wiszą nawet ludowe stroje. Spójnie dobrane elementy wystroju powodują, że w Gościńcu panuje autentycznie niewymuszony sielski nastrój. Poczuliśmy się trochę tak jakbyśmy przenieśli się na wieś z powieści „Chłopi” Reymonta 😉

W kolejnych salach także dominują staropolskie motywy. Całość uzupełniają drewniane stropy, podłogi z desek i ściany jak w starej chacie.

Czy pamiętacie cykl „Opowieści z Narnii” autorstwa C.S. Lewisa? Jeśli tak, z pewnością kojarzycie starą szafę dzięki której można było przedostać się do magicznej krainy. W Lipowym Gościńcu również znaleźliśmy tajemniczą szafę z sekretnym przejściem z tym, że prowadzi ono do małej szatni dla gości. Wszystko jest tu przemyślane w każdym detalu. Przyznam, że byliśmy pod dużym wrażeniem wystroju tego miejsca.

Zanim dotarliśmy do głównej sali restauracyjnej pokazano nam także część dodatkową – wielką salę, w której ledwie przed kilkoma godzinami bawili się goście weselni.

Trudno nam było wyjść z podziwu jak właścicielom udało się zgromadzić tyle starych przedmiotów – garnków, drewnianych łopat, stylowych lamp, talerzyków, instrumentów czy figurek. Tu po raz kolejny poczuliśmy się jak w doskonale wyposażonym skansenie.

Dekoracje na ścianach

Muzyczna oprawa ścian

Z wrodzonej ciekawości zajrzeliśmy także na piętro obiektu…

Jak się okazało znajdują się tu pokoje gościnne oraz sala konferencyjna.

Każdy pokój oznaczony jest nazwą polskiego kwiatu.

Tu również widać dbałość o zachowanie klimatu całego obiektu – ściany są nierówne jak w starych chatach, a podłoga drewniana.

Po zwiedzeniu zasiedliśmy do obiadu w restauracji.

Po przejrzeniu menu okazało się, że kucharz stawia na menu sezonowe – aktualnie kurki, wiśnie i borówki. Nie trzeba mnie było długo namawiać i od razu wybrałam zupę kurkową (14 zł).

Jako, że od trzech tygodni „chodziły” za mną pierogi ruskie, to wybór na drugie danie był dość oczywisty (21 zł za porcję 6 sztuk ze skwarkami i śmietaną).
Monsieur jako koneser rosołu nie mógł sobie odmówić tejże zupy (12 zł), a na drugie zdecydował się na polecaną przez obsługę kaczkę (45 zł).

W oczekiwaniu na zamówione dania wybrałam się do „wychodka” w celu umycia rąk przed jedzeniem. Szybko wróciłam do naszego stołu po aparat, bo miejsce to okazało się być równie warte sfotografowania, jak i pozostałe pomieszczenia.

Na drzwiach kabin rozwieszono suszące się majtki, a od wejścia gościa wita ćwierkanie ptaków!

Nigdy wcześniej nie miałam okazji być w ćwiekającej toalecie 😉

Po powrocie zupy były już na stole.

Rosół wg Monsieur był bardzo smakowity („jak domowy”). Z odpowiednią ilością makaronu, jak i marchewki uzyskał jego aprobatę.

Moja zupa kurkowa była po prostu rewelacyjna! Nigdy bym się nie spodziewała takiej ilości kurek w talerzu zupy jedzonej w restauracji. W domu, wiadomo, to zupełnie co innego, ale zupa w Gościńcu była aż gęsta od grzybów i do tego bardzo smaczna, choć jak na mój gust nieco zbyt słona.

Pierogi były takie jak trzeba: z dużą ilością dobrze doprawionego farszu oraz na cienkim cieście. Po zupie ledwie zmieściłam 5 sztuk dzieląc się z Monsieur jednym ruskim olbrzymem.

Jak tylko zobaczyłam porcję pieczonej kaczki w sosie z tarniny i jabłek z domowymi kluskami śląskimi, zapiekanymi buraczkami pomyślałam po cichu: „ciekawe czy da radę to wszystko zjeść”. Jedzenia było naprawdę dużo. Po skosztowaniu odrobiny każdego z elementów muszę przyznać, że danie było znakomite, świeże, dobre doprawione i po prostu bardzo smaczne. Moje serce szczególnie podbiła miękka i soczysta kaczka z sosem.

Na deser już nie mieliśmy zbytnio miejsca, ale kelnerka bardzo zachwalała domowe ciasto sezonowe – śmietanowe z biszkoptem, galaretką i borówkami (16 zł). Było naprawdę smaczne, a jedna porcja starczyła nam obojgu w zupełności.
Najedzeni do granic możliwości i wypoczęci po kilkugodzinnym pobycie na wsi wróciliśmy do miasta.

Lipowy Gościniec – dla kogo?

To restauracja dla osób ceniących tradycję ludową oraz polską kuchnię. Myślę, że to doskonałe miejsce do pokazania znajomym z zagranicy, ale równie dobre na jedno lub dwudniowy wypad ze stolicy. Ze względu na bazę noclegową i zaplecze Gościniec może być wybierany jako miejsce na przyjęcia weselne, czy spotkania biznesowe. Ceny jak na wielkość porcji są bardzo przystępne.

Lipowy Gościniec – podsumowanie:

Wraz z Monsieur bardzo nam się tu podobało. Obsługa była przyjazna i nienarzucająca, a jedzenie smaczne, proste, podane na pięknej porcelanie z Bolesławca. Wystrój dopełnił dzieła i opuszczaliśmy Gościniec w znakomitych humorach debatując o jedzeniu i malowniczych elementach wyposażenia wnętrza.

Do kolejnego przeczytania!
E.