Leaving Neverland – obowiązkowy film dla każdego rodzica
Nigdy nie byłam fanką muzyki Michaela Jacksona. Urodziłam się o kilka lat za późno, by dopadł mnie szał na jego twórczość. Oczywiście, pewnie jak wszyscy, znam wiele jego utworów czy klipów, ale to wszystko. Kiedy jednak przeczytałam relację z tegorocznego Sundance Film Festival, a 8-go marca na HBO zadebiutował dokument „Leaving Neverland” od razu zaczęłam go oglądać. Czułam, że po prostu jako rodzic powinnam.
Film podzielono na dwie części po niecałe 2h każda. Przyznam, że jest na tyle mocny, że oglądałam go przez cztery wieczory z rzędu, bo po prostu musiałam robić przerwy.
Niewinni są zawsze pierwszymi ofiarami (J.K. Rowling)
W dużym skrócie: to historia molestowania opowiedziana przez obecnie dwóch dorosłych mężczyzn. W latach ’80-tych byli jednak dziećmi. Jeden z nich to światowej sławy choreograf Wade Robson, a drugi to
James „Jimmy” Safechuck – gwiazda telewizyjnych reklamówek. Z filmu dowiadujemy się, że obaj byli molestowani przez kilka lat, Wade od 7 do 14 roku życia, a James odkąd skończył 10 lat. Już sam ich wiek, sposób narracji i materiały archiwalne, jakie zachowała rodzina robią piorunujące wręcz wrażenie. Te niemalże bite cztery godziny są wypełnione zdjęciami, wspomnieniami oraz filmami z czasów ich dzieciństwa.
To nie jest jednak obiektywna historia, a raczej opowieść pokazana z perspektywy jednej strony. Wiadomo, MJ nie może bronić się zza grobu. Nie znaczy to jednak, że historia nie jest przekonywująca. Jest! I to jest chyba najbardziej przerażające.
Dokument pokazuje krok po kroku metody działania pedofila: często to ktoś z rodziny, ktoś, kogo dobrze znamy, kto jest blisko i do kogo mamy zaufanie. W dokumencie jest więc bardzo dokładnie opowiedziany etap „wkupowania” (dosłownie i w przenośni) się przez MJ w łaski obcych ludzi. Traktowania ich jak własną rodzinę, wspólnych odwiedzin, niekończących się rozmów przez telefon, wysyłania setek faksów… dziś powiedzielibyśmy wręcz, że to zakrawa na stalking, ale wtedy uznane było tylko za przyjaźń. Zwłaszcza, że zarówno rodzina Wade’a, jak i James’a miały z tej znajomości miały duże profity, by nie powiedzieć ogromne.
Na niekorzyść bohaterów działa, nie tylko aspekt materialny, ale także fakt, że podczas procesu, w którym Jackson był oskarżony o pedofilię, ci stali za nim murem, uratowali go przez pójściem do więzienia, a nawet dostaniem dożywocia! Historia opowiedziana w „Leaving Neverland” to nie jest jednak pozew po latach, bo ten został już kilka lat temu odrzucony, gdyż sąd stwierdził go za bezzasadny (Wade pozywał dwie firmy, które nadzorują majątek MJ, ale sędzia uznał, że korporacje nie mogą być odpowiedzialne za czyny piosenkarza i oddalił pozew). Oni nie ugrają na niej milionów. Na to jest bowiem za późno.
Pamiętać jednak należy, że sprawiedliwość nie zawsze jest wymierzana w sądzie. I nawet jeśli Jackson wygrał dwa głośne procesy (skądinąd przy pomocy prawników, którzy wcześniej wybronili O.J. Simpsona – o doskonałym serialu American Crime Story, który opisuje ten proces w najmniejszych detalach pisałam Wam TU), to tak na prawdę znaczy tyle, że sąd oczyścił go z zarzutów stawianych przez dwie konkretne rodziny. Nie znaczy to jednak, że nigdy nie dopuścił się molestowania, bo zawierał przecież z wieloma rodzinami ugody i wypłacał milionowe odszkodowania. A to już jednak o czymś świadczy.
Tylko śmierć przywraca niewinność zwiedzionym do zbrodni (Seneka)
Dla mnie ten film jest ciekawym elementem pokazującym Michaela Jacksona, geniusza muzycznego, z zupełnie innej strony. Do tej pory nie pojawił się żaden obraz, który traktowałby o jego relacjach z dziećmi.
W tej historii nic nie jest czarno białe, bo to nie szachy, a ludzkie życie. I jak zawsze można stawiać znaki zapytania nad prawdomównością Wade’a i Jimmy’ego. Jednak nawet jeśli uznamy, że historia o domniemanym molestowaniu jest nieprawdziwa, to i tak reszta tego obrazu jest na tyle przerażająca, że po prostu nie można nad nią przejść do porządku dziennego.
Nie jestem za tym, żeby palić płyty Michaela Jacksona, ale „Leaving Neverland” to film, który jest niesamowicie wartościowy. Pokazuje bowiem jak może wyglądać niewinna z pozoru przyjaźń, a w rzeczywistości pedofilia ubrana w białe rękawiczki. Dzięki temu obrazowi można zrozumieć dlaczego ofiary latami zaprzeczają, że cokolwiek się stało, by po długim czasie opowiedzieć swoją historię.
Wydaje mi się, że jeśli czegoś nie doświadczyliśmy na własnej skórze, to nie powinniśmy ferować wyroków. Bo zawsze chcemy być tacy mądrzy, wszystkowiedzący i tak łatwo piszemy komentarze pod artykułami o katastrofach lotniczych (bo przecież każdy leciał samolotem lub choćby go widział!), skokach narciarskich (każdy ogląda w TV!), nieudanych wyprawach w Himalaje (każdy na lekcjach geografii widział Mount Everest!), sprawach związanych z przemocą rodzinną czy właśnie takich związanych z molestowaniem. Prędzej czy później zawsze pojawiają się oskarżenia kierowane pod adresem poszkodowanych. Ludzie zastanawiają się dlaczego ktoś postanowił przedstawić swoje świadectwo po często wielu latach, gdy sprawa jest de facto przedawniona.
A ten film daje właśnie odpowiedź dlaczego tak się dzieje. Choćby z tego względu nie warto ujmować mu wartości. Trzeba przyznać: dokument jest bardzo trudny. Dla fanów MJ może okazać się wręcz czymś z pogranicza fantastyki. Ale powiedzmy sobie szczerze: przez lata świat obserwował dziwne zachowanie Michaela Jacksona, z roku na rok bardziej przerażający wygląd czy wreszcie skłonności do otaczania się młodymi chłopcami. Ten dokument spowodował, że mit o tym niezwykłym muzyku runął i raczej nic go nie ocali. Nawet uniewinniające wyroki sądu sprzed lat.
Ciekawa jestem czy oglądaliście już „Leaving Neverland” i jakie wrażenie na Was wywarł.
E.
Podobne wpisy
Komentarze
12 odpowiedzi na “Leaving Neverland – obowiązkowy film dla każdego rodzica”
Dodaj komentarz
Autor: Madame Edith
Nigdy nie byłam fanką muzyki Michaela Jacksona. Urodziłam się o kilka lat za późno, by dopadł mnie szał na jego twórczość. Oczywiście, pewnie jak [...]
Oglądałam ten film i pomyślałam dokładnie to samo co Ty, Edith. Każdy rodzic powinien zobaczyć ten film. Młodzi, atrakcyjni panowie zwykle otaczają się wianuszkiem kobiet, a nie małymi chłopcami. Nie kojarzę, aby mężczyźni zwyczajowo wchodzili w takie relacje z obcymi dziećmi, obsypywali je bezinteresownie prezentami. Wystarczy spojrzeć, jak wyglądał i skończył MJ, jak wygląda dziś M. Culkin, uzależnieni i pogubieni ludzie. Amerykański show biznes to przyczółek dla pedofilów i zwyrodnialców, Wildstein i Cosby to podobne odrażające postacie…
Najbardziej przerażający jest ten mechanizm manipulacji. I to, jak można zawładnąć cudzym dzieckiem, skłonić je do kłamstw, sekretów, zastraszyć i okrasić to udawaną miłością. I że dzieci nie widzą w tym nic złego, biorą molestowanie za okazywanie uczuć, przejaw przyjaźni. Z dziećmi się często nie rozmawia, gdzie są granice, których nie wolno wobec nich przekraczać, więc i takie zachowania biorą za dobrą monetę, nawet jeśli w głębi duszy czują, że coś może jest nie tak. Demony budzą się potem, w dorosłym życiu.
Nota bene, rodzice, którzy nie wnikają w takie relacje, są w zasadzie współwinni.
O MJ mogę powiedzieć tylko – dobrze, że go już nie ma.
Doskonale podsumowałaś całą relację i amerykański show business. Dla mnie to, co widać i co można przeczytać w tabloidach, pudelkach itd. to tylko wierzchołek góry lodowej. O wielu rzeczach się nie mówi oraz ich nie pokazuje. Ale z dziećmi trzeba o nich rozmawiać, by wiedziały co może im się przytrafić z życiu czy z czym mogą się zetknąć.
Mylisz się, Edith, film nie wyjaśnia czemu ci ludzie opowiadają o tym teraz. Mam prawo myśleć, że robia to dla pieniędzy. Człowiek, którego oskarżają nie żyje i nie może się bronić i każdy może powiedzieć wszystko. Nawet jeśli to co mówią jest prawdą, był czas, by to wyjawić. Ten czas minął .
Magdo,
moim zdaniem on im zrobił trochę wodę z mózgów i byli totalnie zaślepieni oraz zmanipulowani. To raz, a dwa, że tu nie chodzi o pieniądze, bo, jak napisałam w tekście, oni nic już nie ugrają – pozew został oddalony, bo sąd uznał, że nie można pozwać spadkobierców kogoś, kto nie żyje.
„…bo jak mozna szkalowac dobre imie duchownego (wbrew faktom..)” – jakim faktom? Nic nie wiemy o faktach, mamy tylko czyjeś opowieści. Po latach, po śmierci człowieka, który nie może się bronić. Magda
Jestem zaskoczona komentarzem See, a wlasciwie nie zaskoczona, tylko zasmucona, chodzi mi o stosunek do pedofilii ogolnie, nie tylko w przypadku Jacksona. To troche jak stanie murem za pomnikiem ks Jankowskiego, bo jak mozna szkalowac dobre imie duchownego (wbrew faktom..), nie wiem czemu ale niektorym ciezko oddzielic uwielbienie dla muzycznego idola/ksiedza od konkretow na temat jego zycia prywatnego, na pedofilie nie ma usprawiedliwienia,a zaprzeczanie faktom nie zmienia stanu rzeczy. Stwierdzenie zeby zycie prywatne Jacksona (czy jakiegokolwiek pedofila) zostawic w spokoju to jak ciche przyzwolenie na takie zachowanie, co jak dla mnie jest przerazajace, udawanie ze sie czegos nie widzi nie oznacza ze,tego nie ma. Taka typowo polska, niestety, moralnosc. Pozdrawiam Monika
Takie właśnie teksty podsycają nieudowodnioną, domniewaną winę Jacksona. Większość tego artykułu jest bardzo stronnicza. Bardzo brzydko pani redaktor.. Bardzo.. Bo niby dlaczego winą ma być zapłacenie dużej sumy pieniędzy komuś za za nie wszczynanie śledztwa. Jeśli jesteś kimś bardzo znanym i ktoś gości twoim domu przez długi czas, korzystając jakby nie było z twojej gościnności i dobrego serca; a ty po jakimś czasie oskarzasz go o molestowanie to jak osoba oskarzana ma się czasem zachować? Zapłacił za spokój. Takie oskarżenia rujnują każdego. Bo bardzo trudno jest się z tego wybronić. Bardzo też łatwo jest przykleić komuś łatkę złodzieja, pedofila czy kłamcy. Szanujmy dorobek Jacksona, jego kunszt muzyczny, a to jakim był i co robił zostawmy jemu. Zresztą on już nie może się bronić..
See,
rozumiem, że bronisz swojego idola. Jednak gdybyś obejrzała film, a sadząc po Twoim komentarzu, nie zadałaś sobie tego trudu, to z pewnością nie uznałabyś mojego wpisu za stronniczy, a zdecydowanie wyważony. Można na ten temat było napisać dużo więcej. I nie byłyby to dobre rzeczy. Polecam Ci jednak obejrzeć dokement.
Moim zdaniem film trzeba obejrzeć o tyle, że on niestety pokazuje mechanizmy używane przeciwko dzieciom nie tylko przez pedofili „nie mów, pójdziemy do więzienia razem, nie chcesz, żeby coś mi się stało, inni tego nie zrozumieją, tak okazuję swoją miłość do Ciebie” Ofiary są zakochane w swoim oprawcy i to chyba jest najbardziej porażające w tej historii. Zgodnie z relacjami ofiar, MJ starał się kontrolować narrację i trzymać kontrole nad tym co i komu się mówi. Właściwie cała rodzina jest opleciona zależnościami finansowymi i uczuciowymi. Co jeszcze bardziej utrudnia zrozumienie tego co się stało. Też stąd komentarze o „leceniu na pieniądze” przez rodziców.
Dokładnie tak! Masz 100% racji.
nie będę raczej oglądała tego filmu. rodzice tych dzieci ponoszą dużą odpowiedzialność za to co się stało ( jeśli się stało) żeby nie napisać że prawie całą odpowiedzialność… oczywiście sprawca powinien ponieść największe konsekwencje, bezdyskusyjnie – tylko że w tym przypadku już sprawcy (jesli to prawda) nie ma…
Oczywiście, rodzice nie są tu bez winy. I o tym traktuje w dużej mierze druga część filmu.